Митрополит Методиј Златанов: SANCTUS

Вчера во изложбениот простор „Мала станица“ на Националната галерија на Македонија се одржа изложбата на визуелна поезија „Sanctus“ на митрополитот Методиј Златанов. Беа изложени дела од неговото дваесетгодишно досегашно творештво.

Она што на мене остави силен впечаток (како и секогаш кога станува збор за митрополитот Методиј) беше преоткривањето на огромниот творечки простор и слобода кои Црквата ја дава на копнежниот по креација човек. Православието не е некаква конзервирана вера од минатото – тоа е живо и способно во себе да ги восприми и низ себе да ги преобрази и усоврши сите форми на човечко творештво. Благодарение на ваквите луѓе и настани ќе биде можно да се разбијат бесмислените стереотипи за спротивставеноста помеѓу науката, уметноста, современото од една страна и црковноста од друга. Науката на светите отци нè учи на нешто сосема спротивно на наведениот ригиден став кон христијанската духовност: токму преку Црквата и во Црквата – секое творештво ја добива својата смисла и исполнување, станувајќи вистински принос на Бога и благословено средство на патот кон осветувањето на светот.

Read Full Post »

Залог за иднината на балканската поп култура

Тоа што Digital Areopagus е во основа конципиран како богословски и философски блог, не значи дека темата на која пишувам последниве два дена е вон контекстот. Напротив – прашањата за животот е смртта, за младоста и успехот, за тагата и радоста – се фундаментални философски и аскетско-богословски прашања. Ако ние знаеме само да теоретизираме, но истовремено кога ќе се соочиме со реалноста на теоретизираното пред самите наши очи не знаеме што да правиме – тогаш нашата теорија е напразна. Христијанската философија и теологија извираат од самиот живот, на него се изградуваат со цел на самиот живот да му служат, да го објаснат, да го преобразат, да го облагородат и да го осветат. Затоа сакам и понатаму да пишувам за настанот кој деновиве сите силно нè потресе – затоа што сега, кога сме далеку поранливи и почувствителни отколку претходно, сме многу поспособни согледаме некои нешта кои постојано сме ги имале пред очи, но нашиот поглед просто поминувал низ нив, без вистински да ги допре.

Уникатноста на Тоше Проевски на македонската и балканската популарна музичка сцена се состоеше во неговата неверојатна „нормалност“. Имиџот на Тоше е неспоредлив со повеќето „дејци“ од таа сцена. Тој беше „од другата страна“ на ексцесите, бунтовништвото, болната сексуалност, травестијата, силиконите – и сè останато кое обично се користи како магнет за привлекување на публиката, особено за привлекување на градските снобовски кругови. Тој го победи балканскиот поп-кич со неговиот nice-guy имиџ. Но не е само имиџот во прашање – Тоше успеа да остане искрен со себеси: вкусувајќи ја славата (која за нашите балкански простори, искрено кажано, беше огромна), тој не го поплука своето детство, своето семејство, своето Крушево, својата Црква. Тој остана истиот. Сите негови пријатели, како оние од детството, така и оние од подоцнежните денови го сведочат тоа.

Read Full Post »