Во овој краток текст ќе се позанимавам со знаменитото „Satisfactio“ на Анзелмо Кентербериски. Лишен од било какви претензии од текстов да направам некаква „православна апологија“ на Анзелмовите сотириолошки согледувања, просто ќе се обидам да предложам едно „малку поразлично“ видување за истите. При тоа би ги земал предвид ставовите на современите православни богослови кон нив, како и (се разбира) текстот на Анзелмо „Како Бог стана човек?“ (Cur Deus homo?), во кој тој го презентира своето „спорно“ учење.
Во „Како Бог стана човек?“ Анзелмо се обидува на чисто рационално ниво да докаже дека спасението на човекот е можно единствено на начинот посведочен од Светото писмо и oтците на Црквата. Оваа методолошка забелешка има фундаментално значење за егзегезата на целиот текст (но не ретко бива превидувана од голем број негови коментатори – како од оние кои го критикуваат, така и од оние кои го поддржуваат). Во предговорот на „Како Бог скана човек?“ Анзелмо објаснува:
„На крај таа (првата книга од „Како Бог стана човек“) се обидува, исклучувајќи го Христа (remoto Christo), како ништо да не ни било соопштено од него – преку неопходни разумни аргументи (rationes necessariae) да докаже дека е невозможно човек да се спаси без него.“ (Анзелмо Кентербериски, Како Бог стана човек, предговор) (more…)
Дигитален Ареопаг 