Зарем помисли дека ќе те оставам? / Дека ќе ја заборавам ложницата твоја: топла, од лисје и цвеќе пролетно исткаена, со сонце прекриена? / Навистина ли не сети дека постојано со тебе бев?
Во секое превознесување твое / Во секоја надеж твоја суетна / Во секоја победа твоја јалова / Во секоја тула – и столб – и споменик твој / Во секоја тупаница твоја кон небото крената – и свиреж, и лелек, и роптеж самозадоволен / Во секое богатство земно – покажано јавно, или од очи сокриено /…/
Во спокојот што го загуби денес:
>>> Како облак од пареа водна: маглеста-бела-провидна. Избледува сонот, заменет со тежеста на плотта отрпната.
Дигитален Ареопаг 