За равенскиот „инцидент“

Во последно време доста често за предмет на повеќе дискусии на тема „православие“ беше поставуван таканаречениот „равенски инцидент“. Би сакал прво да предложам неколку основни податоци и разграничувања во врска со настанот, со цел да се избегнат непотребните недоумици и забуни. На равенските преговори помеѓу православната и римокатоличката комисија во октомври 2007 се случуваат две нешта – инцидентот помеѓу православните делегации на Московската и Цариградската патријаршија и потпишувањето на документ кој основно го обработува прашањето за приматот на римскиот папа. По доаѓањето на претставници на непризнаената од Руската Црква – Естонска Црква (под јуриздикција на Цариградската патријаршија) – руската делегација предводена од епископот Иларион Алфеев, по извршени консултации со Москва, ги напушта преговорите. После тоа како главен претставник на православната Црква на преговорите останува делегацијата на Цариградската Патријаршија предводена од митрополитот Јован Зизиулас. Како резултат на преговорите се потпишува контроверзниот документ во чиј центар на вниманието е прашањето за папскиот примат. Се разбира, руската делегација како отсутна не го потпишува документот.

Во овој контекст, би предложил дел од интервјуто направено со епископот хераклејски Климент, направено после неговата средба со епископот Иларион Алфеев на охридската меѓурелигиска конференција одржана крајот на октомври 2007: (…)

Read Full Post »

Божиќна интерконфесионална тепачка во Витлеем!

Пред некој ден сериозно ме стави на мисла еден настан околу кој се крена врева во повеќе медиуми низ светот. Станува збор за скандалозната послепразнична тепачка помеѓу православните и ориенталните (монофизитите) во рождественскиот храм во Витлеем, која завршила со седуммина повредени од двете страни. Храмот го користат православните, римокатолиците и монофизитите, со тоа што секоја вероисповед има свој дел во него, каде ги извршува своите богослуженија. Секоја година после празнувањето на празникот на Рождеството Христово (Божик) – група на свештеници и волонтери од секоја одделна вероисповед го чистат својот дел на храмот. Причината за тепачката е банална – едните поставиле скали „на територијата“ на другите, на што овие бурно реагирале. За кратко време почнале меѓусебно да се млатат со метлите и останатите предмети кои им се нашле при рака. Како во кафеана. За кратко време интервенирала и полицијата и ги разделила ревносните учесници во тепачката.

Зошто ја објавувам информацијава? Сигурно не поради фамозната „злорадост“, како што сигурно не малкумина едвај чекаат да извикаат. Напротив, настанов е трагичен и може да предизвика само печал и мачнина во стомакот кај секој нормален човек, независно дали тој е верник или не е. Прашањето што најприродно се наметнува е – до кога ќе си дозволуваме така лежерно да го скандализираме светот со себеси и своите непромислени дејствија? Тоа е прашање што навистина мора да си го поставуваме секогаш кога некаде настапуваме како православни и ја претставуваме својата вера. Со нашето недолично однесување плукаме по самата наша вера која наводно сме излегле да ја браниме. Живееме во време во кое стаповите и камењата (ниту во буквална ниту во вербална смисла) не се прифатени како соодветни средства за решавање на меѓусебните конфликти. Не можеме од една страна како православни да учествуваме во меѓуконфесионалниот, меѓурелигискиот и меѓуцивилизацискиот дијалог, а од друга страна да се користиме со методите на стаповите и плукањето – освен ако од некои рационално необјасниви причини имаме за цел да ја згрозиме јавноста со себеси и своето однесување (како што жал и се случи после прикажувањето на приложениот видео клип по вестите ширум светот).

Read Full Post »